Του Παναγιώτη Μπαλακτάρη

Η «γενιά της Μεταπολίτευσης» στην Ελλάδα μεγαλώσαμε με μύθους.

Ήταν κι αυτό συμβατό με την πλήρη αδυναμία του πολιτικού συστήματος να δικαιολογήσει ή να καλύψει στο συλλογικό υποσυνείδητο του Ελληνισμού τον ακρωτηριασμό της Κύπρου. (Για τις παλαιότερες γενιές υπήρχαν παρόμοια ιστορικά συμβάντα που λειτούργησαν ομοίως).

Ας το σκεφτούμε: ένα έθνος που χάνει το μισό έδαφος της μίας εκ των δύο χωρών που το συνιστούν και που δεν είναι διατεθειμένο ούτε ικανό να το ανακτήσει δεν μπορεί να καμώνεται ότι είναι ελεύθερο.

Η έλλειψη ελευθερίας αναπόφευκτα άγει στην εξάρτηση.

Στην αναζήτηση κάποιου πάτρωνα που θα αναλάβει να παρέχει ασφάλεια στο λαβωμένο αυτό έθνος με αντάλλαγμα στρατηγικές σχέσεις αποκλειστικότητας με εκείνον.

Αυτές οι δεσμεύσεις γεννούν υποτέλεια.

Και όλα τα παραπάνω βασίζονται στον φόβο.

Ο φόβος από την αδυναμία (υπαρκτή ή ανύπαρκτη) διασφάλισης της εθνικής κυριαρχίας συνεπάγεται παραχώρηση της προστασίας της ασφάλειας του έθνους σε κάποιον άλλον.

Αυτό φυσικά ενέχει τον κίνδυνο της πλήρους συμμόρφωσης στη βούληση εκείνου που σε προστατεύει.

Επομένως, με τον καιρό παρατηρείται και απώλεια της εθνικής συνείδησης στα μέλη του έθνους, αφού τη θέση της έχει καταλάβει μια ασαφής αίσθηση του συν-ανήκειν ή ίσως απλώς του συν-οικείν.

Η ανωτέρω εθνοαλλοτριωτική διαδικασία επιφέρει ένα διαλυτικό αποτέλεσμα.

Τα μέλη του έθνους που μοιραία δεν συνασπίζονται, μη διαπνεόμενα από κοινή εθνική συνείδηση, κινούνται με φυγόκεντρες τάσεις.

Κάποια μέλη υποστηρίζουν το έθνος και την αποστολή που το κράτος εκτελεί υπέρ της μακροημέρευσης του έθνους, ενώ άλλα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να οδηγήσουν στην κατάρρευση το κράτος και δι’ αυτού να πλήξουν ανεπανόρθωτα το έθνος. Αυτά συμβαίνουν σχεδόν νομοτελειακά.

Ελλείψει ισχυρής διαδικασίας διαμόρφωσης εθνικής συνείδησης τα μέλη ενός εθνικού οργανισμού αυτενεργούν και συχνά τον αποσυνθέτουν.

Συγχρόνως, καθίσταται πολύ πιο εύκολο για τις ξένες δυνάμεις να επηρεάζουν αρνητικά τα μέλη του απροσανατόλιστου έθνους, δεδομένου ότι η συνήθεια για εξεύρεση πάτρωνα δεν παύει, αντιθέτως θεριεύει και κατευθύνεται προς όλες τις κατευθύνσεις.

Σε όποια δύναμη ή χώρα παριστάνει ότι είναι σε θέση να σηκώσει το βάρος της προστασίας του έθνους.

Κάπως έτσι, τα παραιτημένα από την πραγματικότητα και την ιστορική συγκυρία μέλη του έθνους αυτού αναζητούν παθιασμένα γεωπολιτικό, στρατιωτικό, οικονομικό, πολιτικό εταίρο στον οποίον είναι διατεθειμένα να δοθούν ολοκληρωτικά.

Δε λείπει το πάθος για επιβίωση, αλλά αυτό για ελευθερία.

Αυτή η κατάσταση θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί εθνικός εκφυλισμός.

Αυτόν βιώνει καθημερινά ο Ελληνισμός.