Του Κυριάκου Μανιάτη

Ο Τούρκος υπουργός εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου έκανε την έκπληξη και ακολούθησε διαφορετικό δρόμο από αυτόν του προέδρου Ερντογάν όσον αφορά τις διεθνείς συνθήκες. Ενώ ο Ταγίπ Ερντογάν έχει θέσει ως στόχο του να ακυρώσει τις προβλέψεις της Συνθήκης της Λωζάννης κινούμενος σε ένα ευρύτερο πλαίσιο τουρκικής ιμπεριαλιστικής πολιτικής, ο υπουργός επί των εξωτερικών του δηλώνει ότι οι διεθνείς συμφωνίες πρέπει να τηρούνται. Pacta sunt servanda δηλαδή, όπως είναι γνωστή η αρχή της τήρησης των συμφωνιών στο Διεθνές Δίκαιο.

Με αφορμή την αποχώρηση των ΗΠΑ από τη συμφωνία με το Ιράν για τα πυρηνικά, ο Τούρκος υπουργός, στις 9/5 από τη Λιθουανία όπου βρισκόταν σε επίσημη επίσκεψη, δήλωσε: “Τα κράτη πρέπει να τηρούν τις συμφωνίες που έχουν υπογράψει. Τα κράτη δεν πρέπει να υπαναχωρούν από τις συμφωνίες που έχουν υπογράψει προηγούμενες κυβερνήσεις. Αν το κάνουν, τότε όλες οι διεθνείς συνθήκες του παρελθόντος μπορεί να αγνοηθούν ξαφνικά κάποια στιγμή.”.

Γίνεται αντιληπτή αμέσως η διάσταση μεταξύ του Τούρκου προέδρου και του Τούρκου υπουργού εξωτερικών, αρκεί να θυμηθούμε την ένταση και την εμμονή με την οποίαν ο πρώτος βάλλει κατά της Συνθήκης της Λωζάννης απλά και μόνον επειδή τον εξυπηρετεί, όπως νομίζει. Είτε είναι γενικώς υπέρ της τήρησης των διεθνών συνθηκών ένα κράτος και η διοίκησή του, είτε δεν είναι. Επιλεκτική εφαρμογή το Διεθνές Δίκαιο δεν δέχεται. Συγχρόνως, όμως η ala cart τήρηση των διεθνών συνθηκών αφαιρεί αξιοπιστία από το κράτος που την επιλέγει και το κατατάσσει στα εν δυνάμει εχθρικά για τη Δημοκρατία και τη διεθνή κοινότητα.

Η Τουρκία ισορροπεί ανάμεσα στα παράνομα συμφέροντά της και τη διεθνή νομιμότητα. Ο Μεβλούτ Τσαβούσογλου επέλεξε τη δεύτερη. Ο Ταγίπ Ερντογάν επιλέγει την πρώτη. Χαμένη βγαίνει η Τουρκία ωστόσο.